Het stukje over mijn weerstand tegen acryl is gelezen door Bart & Francis, en zij hebben mij vriendelijk gecorrigeerd. Acryl is niet alleen maar hard, en stug. Het bestaat net als wol in verschillende soorten. Een Drents heideschaap geeft een hele stugge wol, in tegenstelling tot een mooie en fijne merino. En zo  heeft acryl dus ook verschillende soorten, zachte en harde, dure en de mij reeds bekende goedkope soorten. Een combinatie van wol en acryl maakt dat er nog meer verschillende soorten garens bestaan. Zo kan je de beste eigenschappen van beide materialen combineren. Dat zal ik dan ook gaan uitproberen met een ander zakje Bayardine, die ik op de kaardenmolen ga mengen met een merino, en misschien wil ik daar wat draadjes sari-zijde doorheen mengen.
Het schaapje Kroezebetje was dus een echt Tupperware-schaapje, zij was een heel bijzonder schaapje omdat ze geen krulletjes in haar vacht had. Gelukkig kwam ze uiteindelijk bij een dokter die haar een labeltje gaf. Misschien ga ik wel een gekleurd acryl schaapje breien van mijn streng gekleurde Bayardine.
(Met dank aan Bart & Francis en aan mijn moeder voor het sturen van de foto’s van het boek)

Als een breister mij vertelt dat ze bij Zeeman, Lidl of  Aldi wol heeft gekocht voor nog geen 50 cent per bol, dan kan ik het niet laten om op te merken dat dat geen wol is, maar acryl. Misschien is dat er met de paplepel ingegoten, want ik werd vroeger voorgelezen uit een heel leuk boekje over een synthetisch schaapje, Kroezebetje van Annie M.G. Schmidt. 
Op de breidagen in Nieuwegein heb ik bij de kraam van Bart en Francis uit Kortrijk onder andere  vier zakjes Bayardine gekocht. Prachtig materiaal, een regenboog gekleurde,  een blauwe, een rode en nog eentje met grijs, geel en groen. Het glimt je tegemoet, en ik wist al dat het geen natuurlijke vezel was. Het antwoord op mijn mailtje naar Bart en Francis deed me ineens beseffen dat ik met een acrylaat heb gesponnen! En ineens is acryl niet meer die enge nepwol, maar een hele mooie glanzend glimmende draad geworden.

Nadat ik de 100 gram had gesponnen, ben ik het op de Navajo manier gaan twijnen. Het resultaat is een drie-draads garen, dat je maakt door een soort vingerhaken voordat de draad getwijnd wordt. Het voordeel van deze manier van twijnen is dat de kleuren bij elkaar blijven en niet in elkaar overlopen zoals bij een tweedraads getwijnd garen.
Wat ik er nu mee ga breien weet ik niet, het mag voorlopig even gewoon “mooi”  zijn (al is het acryl). De blauw/paars/turqouise Bayardine ga ik mengen met paarse en blauwe merino wol, denk ik.