In mijn vorige blog schreef ik over het breipatroontje voor de Waldorfpoppen. Toen ik het jasje aan het ontwerpen was, kwamen we te praten over het verven van garen, en het leek Kamrin een leuk idee om de patroontjes als een pakketje te verkopen, samen met een bolletje handgeverfd garen.
Dat leek mij natuurlijk ook leuk, en snel bestelde ik bij World of Wool een kilo Blue Faced Leicester wol in sokkendikte. Dat garen had ik ook gebruikt voor het spikkeltjesgaren, en ik had daar nog een beetje van over, zodat ik alvast aan een proefje kon beginnen. Eerst een verfbad gemaakt in de tinten oranje, met een klein beetje paars. Dit was gebaseerd om mijn combo-vestje. Het vestje zag er goed uit, en ondertussen was de kilo binnengekomen.
Eerst heb ik strengetjes gemaakt van ongeveer 20 gram. Dit is ruim voldoende om een vestje van te breien. De strengetjes heb ik lekker rommelig uitgespreid op het aanrecht. Daarna heb ik op mijn eigen wijze “een beetje van dit en een beetje van dat” een blauw-turquoise en een paars-roze variant geverfd. Na het stomen en uitspoelen heb ik daar weer bolletjes van gemaakt. En daaromheen een echt Kat-banderolletje gedaan.
Kamrin heeft het pakketje te koop in haar atelier en via de webshop www.waldorfdollsupplies.nl

Hoe het toch iedere keer weer gebeurd? Ik heb er geen idee van, maar ik heb weer eens iets leuks. Een paar weken geleden ben ik in contact gekomen met Kamrin, zij heeft een atelier/winkel voor Waldorf poppen. Dat zijn van die prachtige antroposofische poppen, ook wel zonnepoppen genoemd, of Vrije School poppen. Ooit heb ik eens gedacht dat ik er wel eentje zou kunnen maken zonder hulp van iemand die er verstand van had, maar het is bij een bol gebleven, waar ik maar geen mooi gezichtje van kon maken.
Nu sprak ik met haar in haar atelier, en zij was op zoek naar gebreide patroontjes. Natuurlijk werd ik meteen heel enthousiast. Ik kan breien, ik kan dat ook opschrijven en ook kan ik wel een patroontje bedenken. Thuis heb ik eerst een hele avond zitten Pinteresten, zodat ik me een beeld kon vormen. Honderden vestjes zijn voorbij gekomen, en allemaal een beetje hetzelfde. En ik zou geen Katja heten, als ik het toch een beetje anders wilde doen. Twee (bijna slapeloze) nachten verder wist ik het. Ik ging het jasje dwars breien, net zoals mijn Combo gesponnen vestje. Na een paar proefjes had ik een goed passend jasje, de pop van Kamrin was bij me blijven logeren en mocht zo nu en dan passen. Tijdens het breien heb ik zoveel mogelijk opgeschreven, en weer doorgekrast.
Nu moest ik er een patroon voor schrijven. Dat is leuk werk, vind ik. Eerst heb ik alles opgeschreven (en dan ook echt alles). Daarna ben ik gaan strepen, en heb een heleboel weer weggestreept. Het is tenslotte geen brei-les, maar een patroon, en iemand die zo’n patroontje koopt, zal vast al kunnen breien. Met dat patroon heb ik nog een keer het hele vestje gebreid. En toen ik nergens meer iets teveel of te weinig vond staan, heeft mijn moeder aangeboden om het ook een keer te breien. Een paar dagen later was haar vestje af, en het zag er hetzelfde uit als de mijne, dus het patroon klopte. Moeder blij, en ik blij!

Het uiteindelijke patroon wilde ik op één A4-tje hebben, en na wat puzzelen is dat gelukt. De foto van het jasje kon er ook nog bij. Ondertussen had Eelco van een gummetje waar ik al eens een stempel van had gemaakt, een echt Kat-logo gemaakt. Ook dat kwam op het patroon.
Kamrin heeft een mooi tasje waarin een doosjes past. In het doosje een bolletje wol, en in het tasje het patroon. Helemaal klaar!

In mijn volgende blog vertel ik nog meer over de wol, maar eerst laat ik weten dat de patronen als pakketje te koop zijn bij Kamrin www.waldorfdollsupplies.nl

In september ben ik met een paar spin- en breivriendinnen naar het Strikkefestival op het eiland Fanoe in Denemarken geweest. De reis was georganiseerd door Idebe, waar ik ook twee jaar geleden mee naar Yarndale ben geweest.
Het waren drie feestelijke dagen. Niet vanwege het weer, het stormde behoorlijk en op zaterdag stroomde de hele kade over. Maar wel omdat we drie dagen werden ondergedompeld in alles wat met breien had te maken. We sliepen in een hotel op het vaste land, en op de ferry naar het eiland zaten we al te breien.

En tijdens de feestavond konden we gewoon tussen de gangen in weer verder breien. Dat deed iedereen! Veel kraampjes, lezingen en workshops, tentoonstellingen en leuke mensen. Natuurlijk moest er het een en ander gekocht worden.
Bij de Danish Dyelot heb ik prachtige sokkenwol gekocht, de sokken zijn al bijna af. En deze keer zijn ze voor mezelf. We hebben allemaal de nieuwe rondbreinaalden van Lykke gekocht, gemaakt van aangespoeld hout (driftwood). Niet omdat we geen breinaalden meer hebben, maar gewoon omdat ze heerlijk glad zijn, en de overgang van naald naar draad ook gladjes verloopt. En ze zien er ook heel mooi uit, grijsbruin (ja, daar kan ik heel blij van worden!)

En waar ik echt op zoek voor was gegaan was garen om mouwen te breien in een oud spijkerjasje. En dat heb ik gevonden bij Uld Fisken, een huisje dat langs de wandelroute lag in het zuiden van het eiland. Het heeft de kleur van het eiland, vind ik. Het lijkt op het hele brede strand van Fanoe-bad.

Behalve garens en naalden heb ik ook een paar oorbellen gekocht die weer prachtig kleurden bij mijn Deense shirtje van Hanne Falkenberg dat ik heb gebreid. Het was in een keramiekwinkeltje, waar in de etalage yarnbowls stonden, waarin breiwerkjes lagen. Terwijl ik stond af te rekenen, zagen de anderen een leuk breiwerkje. De verkoopster heeft ons laten zien hoe het gebreid moest worden, en ‘s avonds in het hotel hebben we het samen uitgeprobeerd. In de bus terug naar huis heb ik het nog een paar keer uitgelegd en verschillende manieren uitgeprobeerd.

Tijdens de terugweg heb ik ook de Moebius sjaal voor een vriendin af gemaakt, die ik heb gebreid van de restjes van mijn Combo vestje.
Het waren een paar heerlijke dagen, waar ik met heel veel plezier op terug kijk.

Binnenkort gaan we met de spin- en breigroep wol verven. Omdat ik goed voorbereid wil zijn, heb ik een aantal video’s op Youtube bekeken over speckled yarn. Uiteindelijk heb ik daarna mijn eigen methode uitgeprobeerd.

Allereerst heb ik het garen met wat azijn in lauw water een tijdje laten weken (100 gram garen en 1 eetlepel azijn, ongeveer een half uurtje).
Terwijl dat stond, heb ik in de keukenkast, de schuur en mijn hobbykamer gezocht naar spullen waar ik mee kon spikkelen. In de filmpjes werd het met tandenborstels, kwasten en je vingers gedaan. Dat werkte allemaal wel goed, maar ik raakte het meest enthousiast van de zeefjes. Ik vond een oud theezeefje dat ooit eens in een theepot had gepast, en ook een zeefje van een kweekbakje voor “spruitjes”. Daarvan is ooit het glazen bakje gesneuveld. En ja, wie wat bewaard, die heeft wat!

Ik had het kleine stoompannetje al klaargezet, en ook mijn handschoenen en stofmasker. De verf van Ashford gepakt, in de kleuren roest, geel, zwart, donkerblauw en teal (donker turkoois). En het feest kon beginnen. Op het aanrecht heb ik twee stroken plastic folie neergelegd en daarop de uitgewrongen wol (die voelde nog klam aan). Eerst netjes als een streng, en daarna heb ik er met mijn vingers wat doorheen gewoeld zodat de verf ongelijkmatig op de draden zou kunnen komen.

Met een lepeltje heb ik een puntje verf in het zeefje gedaan, doe dit boven een bakje, want de verf gaat er meteen een beetje doorheen. Je kan het ook boven de wol doen, maar je kan dat niet goed doseren.
Nu hield ik het zeefje boven de wol en tikte er voorzichtig met mijn vinger tegenaan. Ik begon in een hoekje met roest, het werden minuscuul kleine stippeltjes. Daarna wat geel er over heen. Het andere deel bedekte ik met het zwarte, blauwe en turkooise poeder. Het lijkt alsof er bijna niets op zit, maar als je er voorzichtig met je handen een beetje doorheen woelt, dan zie je dat de kleur gaat hechten aan de wol. Hoe natter de wol is, des te meer verspreid de verf zich. Als het naar je zin is, maak je een mooi pakketje van de wol die je inpakt in de folie. Ondertussen zet je de warmtebron onder je stoompan aan.

Het pakketje gaat dan in de pan, en je laat het ongeveer een half uurtje stomen. Daarna goed uitspoelen, als het water helder is, dan is het goed. Eventueel nog een tijdje langer sudderen. Het kan ook zijn dat je gewoon te veel verf hebt gebruikt, en dat moet je er dan eerst weer uitwassen.
Ik ben erg blij met het resultaat, en de kleuren passen goed bij twee jassen. Het ziet er nu naar uit dat het een sjaal gaat worden.

Het vestje is nu helemaal af. Vanmorgen heb ik het van het bed geplukt waar ik het op gespeld had om te blocken.
Maar ik zal bij het begin beginnen. Toen ik begon met het combo project had ik al een patroon voor een vestje in gedachten. Maar twijfelkont als ik ben, toen ik kon gaan breien heb ik eerst nog eens uren door Ravelry gescrold om naar een “nog beter” patroon te zoeken. En natuurlijk was mijn eerste keuze, de Corinne (zie Ravelry), het allerbeste.

Na mijn eerste poging vond ik het vestje te kort. Dus terugbreien! (uithalen klinkt zo negatief). Daarna meer steken opgezet. Het vestje wordt dwars gebreid. Het begin is het linkervoorpand, dan een mouw, het achterpand, weer een mouw en dat het rechtervoorpand. Het model komt er in door de verkorte toeren. Daardoor is het aan de bovenkant smaller dan aan de onderkant.

Tijdens het breien bleef ik maar tellen of ik genoeg bollen zou hebben. Uiteindelijk heb ik nog 2 bolletjes over. Ruim genoeg om eventueel de mouwen te verlengen. Het vestje heeft nu een driekwart mouw. 
Daarna kwam nog de uitdaging om goede knopen te zoeken, gelukkig hebben wij op de markt een kraam met een heel uitgebreid assortiment knopen. Ik heb drie grote knopen aan de bovenkant genaaid.

Het vestje was klaar, ik heb het gewassen in de Eucalan, en daarna drooggemaakt door het in een handdoek te leggen en daarop een dansje te doen. Het halfdroge vestje heb ik op maat op bed gelegd (eerst een plastic zak met daarover een handdoek) en op maat vastgespeld. Zo heb ik het laten drogen, en vanmorgen dus los gehaald. Ik vond het heel spannend om te passen, maar het zit goed! Alle draadjes zijn netjes weggewerkt, en nu kan ik het gaan dragen.

Ondertussen heb ik al weer een hoeveelheid materiaal verzameld om een nieuwe combo te gaan spinnen (blauw, turquoise, paars).

Vorige week heb ik de laatste streng getwijnd van mijn Combo spinproject. De eerste twee klossen waren bijna tegelijkertijd aan het eind. Bij de volgende klossen had ik steeds op een van de klossen nog wat garen over. Dan ging ik gewoon weer verder met de kleur die er nog opzat. En toen alle klossen waren getwijnd had ik op een klos nog een heel stuk over. Dat heb ik op de Andean manier getwijnd. De draad heb ik op een speciale manier op mijn hand gewonden, en daarna heb ik het begin en eind van de draad genomen om zo ook het laatste stukje te kunnen twijnen. Nu is alles echt op!
Tijdens het spinnen gingen sommige kleurovergangen zo mooi geleidelijk in elkaar over, je zag bijna  het verschil niet. Prachtig. Toen ik na een paar dagen lekker doorspinnen pijn in mijn duim kreeg, liet mijn dochter (die studeert voor fysiotherapeut) mij weten dat mijn duim niet gemaakt was om de hele tijd overstrekt te worden. Daarna heb ik telkens goed opgelet dat ik mijn duim licht gebogen hield, en natuurlijk voelde dat een stuk beter.

In het totaal heb ik nu dus zes strengen gekleurde wol gesponnen en getwijnd. Dat is bij elkaar 520 gram en 1238 meter. Na het wassen in Eucalan heb ik elke streng op twee bolletjes gewonden. De draad is niet overal gelijk, en ik heb de bollen nu verdeeld in vier “dunne’, vier “gemiddelde” en vier “dikke”. Dat is natuurlijk relatief, maar ik gebruik dan voor de panden en voor de mouwen een soortgelijk dikte garen, dan valt de ongelijkheid het minste op. 
En nu kan ik gaan breien! Het wordt na lang wikken en wegen het patroon Corinne, dat je op Ravelry kan vinden. Maar ik geef er natuurlijk wel mijn eigen draai aan. Het is helemaal recht gebreid, maar ik brei liever in tricotsteek.

Vorige week heb ik de laatste streng getwijnd van mijn Combo spinproject. De eerste twee klossen waren bijna tegelijkertijd aan het eind. Bij de volgende klossen had ik steeds op een van de klossen nog wat garen over. Dan ging ik gewoon weer verder met de kleur die er nog opzat. En toen alle klossen waren getwijnd had ik op een klos nog een heel stuk over. Dat heb ik op de Andean manier getwijnd. De draad heb ik op een speciale manier op mijn hand gewonden, en daarna heb ik het begin en eind van de draad genomen om zo ook het laatste stukje te kunnen twijnen. Nu is alles echt op!
Tijdens het spinnen gingen sommige kleurovergangen zo mooi geleidelijk in elkaar over, je zag bijna  het verschil niet. Prachtig. Toen ik na een paar dagen lekker doorspinnen pijn in mijn duim kreeg, liet mijn dochter (die studeert voor fysiotherapeut) mij weten dat mijn duim niet gemaakt was om de hele tijd overstrekt te worden. Daarna heb ik telkens goed opgelet dat ik mijn duim licht gebogen hield, en natuurlijk voelde dat een stuk beter.

In het totaal heb ik nu dus zes strengen gekleurde wol gesponnen en getwijnd. Dat is bij elkaar 520 gram en 1238 meter. Na het wassen in Eucalan heb ik elke streng op twee bolletjes gewonden. De draad is niet overal gelijk, en ik heb de bollen nu verdeeld in vier “dunne’, vier “gemiddelde” en vier “dikke”. Dat is natuurlijk relatief, maar ik gebruik dan voor de panden en voor de mouwen een soortgelijk dikte garen, dan valt de ongelijkheid het minste op. 
En nu kan ik gaan breien! Het wordt na lang wikken en wegen het patroon Corinne, dat je op Ravelry kan vinden. Maar ik geef er natuurlijk wel mijn eigen draai aan. Het is helemaal recht gebreid, maar ik brei liever in tricotsteek.

In het vorige blog schreef ik over de voorbereidingen voor het combospinnen. Gister heb ik mijn eerste streng van het spinnewiel gehaald!

De eerste klos spinnen was natuurlijk erg spannend, alle lonten spinnen gelukkig lekker op. Ik had een cake-je losgerold en ben begonnen met de effen oranje kleur, daarna een gemengde, toen weer een lont die wat meer effen leek, en daarna de laatste twee gemengde. Dat zag er nog niet heel spectaculair uit, wel mooi natuurlijk, maar ik zag er nog geen mooie draad in. Het tweede cakje-je lonten heb ik de volgende dag gesponnen. De volgorde wilde ik niet hetzelfde doen, maar ook niet de “effen” stukken achter elkaar. 

En toen heb ik twee nachten wakker gelegen omdat ik niet wist hoe ik nu eigenlijk verder moest. Mijn eerste idee was om de draad Navajo te twijnen (dat is een soort vingerhaken, waarbij je een drie-draads garen krijgt). Dan blijven de kleuren mooi bij elkaar. Maar was dat wel de bedoeling bij het Combo spinnen? Ik probeerde het voor me te zien, en dat leek me bij deze diversiteit aan kleuren eigenlijk niet zo’n goed idee. Om te breien heb ik liever een drie-draads wol, maar om dan drie aparte klossen te twijnen leek mij ook niet zo mooi, ik was bang dat het dan teveel “blubber” zou worden. Na wat heen en weer ge-app met collega-spinners ben ik toch tot de conclusie gekomen dat een twee-draads garen met combospinnen het mooiste is.
Het derde en vierde cake-je waren al snel gesponnen. Het is heerlijk om zo te spinnen, je kan telkens even een lontje doen. Op het werk zat ik me al te verheugen op het volgende lontje! En tussen de boodschappen en het koken spon ik ook even een lontje weg!
Bij de tweede klos heb ik nog geprobeerd om de kleurvolgorde niet synchroon te laten lopen met de eerste klos, maar omdat ik dat natuurlijk niet had opgeschreven, heb ik het maar een beetje gegokt.
En toen kon ik gaan twijnen! En wat een teleurstelling toen het eerste lange stuk een mengsel werd van grijs en paars, die ik de de minst mooie kleuren vond die er in zaten. Langzaam gingen de kleuren verschuiven en het werd gelukkig steeds mooier.
Snel heb ik de draad van de klos gehaald om te zien hoe het geheel er uit zag. Dat was gisteravond en in het avondlicht vond ik het een heel mooie draad. Vanmorgen toen ik wakker werd, kon ik het beter zien. Er zitten wel lange stukken “effen” in, maar dat is niet erg. Ik ben erg blij met mij eerste streng van 82 gram en 187 meter lengte.

En ik mag dit gewoon nog vijf keer doen! Snel maar weer een lontje spinnen, kijken of de tweede streng ook zo mooi wordt. en nu weet ik dat het toch niet uitmaakt in welke volgorde je spint.
(De kleuren zijn in het echt een beetje bruiner, iets warmer van tint)

Vlak voor het Landelijk Spin Weekend hoorde ik voor het eerst over combo-spinnen, en meteen was ik enthousiast. Wat het precies inhield wist ik nog niet, maar het heeft te maken met verschillend gekleurde lonten die je dan weer opsplitst en bij elkaar voegt tot één draad. Ik hou van combineren, experimenteren en spinnen, dus dat komt vast goed. Volgens mij is het eigenlijk bedoeld om je resten op te spinnen, maar op Mennorode kocht ik speciaal voor het combo-spinnen vijf lonten, elk 100 gram.
De kleuren zijn niet hetzelfde maar hebben wel verwantschap met elkaar. En nu moet ik van een Schaap en Draak en een Dutch Wool Diva iets moois maken. Daarom heb ik er nog wat Spinspul en Adrian Art bij, zodat alles in een mooi Passe-Partout past. Voor sommige lezers zullen dit wat rare zinnen zijn, maar het zijn de namen van de leveranciers waar ik de wol vandaan heb. De lonten bestaan voor een groot deel uit merino wol, en daarbij wat BFL (BlueFacedLeicester) en South American. Maar ook Tussah en Moerbei zijde, en een beetje bamboe.

De maandag na het weekend kon ik me niet meer beheersen, en heb ik de lonten die gevlochten waren losgehaald, zodat ik alle kleuren bij elkaar kon zien. Ik vond de pakketjes al heel mooi bij elkaar, maar van de losse lonten kan ik helemaal mijn ogen niet afhouden.

Dinsdag heb ik de lange lonten in zes delen gescheurd. Met wol gaat dat het beste als je je handen niet te dicht bij elkaar houdt en langzaam uit elkaar trekt. Bij de losse wol gaat dat gemakkelijker dan bij wol die door het verven een beetje steviger is geworden. Nu heb ik dus 5×6 stukken lont.
Omdat de strengen gemengd zijn geverfd, zijn de kleuren in de lonten niet helemaal gelijk. Het wordt steeds mooier!

Daarna heb ik per kleur, de lonten in de lengte in 4 stukken gescheurd, en heb ik dus 4x5x6 stukken. Deze heb ik per kleur apart in een zak gestopt, zodat ik ze even apart kan zetten. En omdat ik niet heel goed zat op te letten, had ik van een kleur te weinig slierten. En moest toen puzzelen met een weegschaal om weer eenzelfde aantal strips te krijgen. De strips hebben niet allemaal hetzelfde gewicht, maar ik denk niet dat dat erg is. Ik ga het in ieder geval niet meer veranderen.

En dan kan het combineren beginnen!
Van elke kleur pak ik telkens een stukje lont, dat worden dus steeds vijf strips, en daar maak ik een losse “cupcake” van. Eerst probeer ik nog om ”mooie” combinaties te maken, maar dat is onbegonnen werk. Dus werk ik dapper door en de stapel lontjes slinkt gestaag. En aan het einde heb ik geen strips meer over, maar 24 prachtige bolletjes. Het wordt steeds mooier!

Nu laat ik de bolletjes liggen totdat ik er mee ga spinnen. Dat is natuurlijk wel erg moeilijk, maar eerst moet ik nog iets anders opspinnen, er ligt nog een gebreide deken die bijna klaar is, en ik ga nog een paar dagen met onze dochter naar Praag. Dus eind oktober kan ik vast wel beginnen met het eerste bolletje!

Nee, niet het Noorse fjord, maar het borduurwerk. Een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik een workshop Hardanger borduren wilde geven. Ik vond het een leuk idee, want de techniek spreekt mij wel aan. Via mijn moeder, mijn eigen bibliotheekje en de Bibliotheek heb ik allerlei voorbeelden gevonden. Ik heb verschillende soorten borduurstof aangeschaft, en kwam al snel tot de ontdekking op welke stof ik het beste (zonder vergrootglas!) kon borduren. Ik heb niet alleen verschillende steken uitgeprobeerd, maar ook verschillende kleuren. Wit op wit is mooi, maar ecru ook, en zelfs een kleurtje kan heel goed.
Gisteren heb ik de workshop gegeven, bij een van de cursisten thuis. Het was heel gezellig, en ze hebben hard gewerkt!