In het vorige blog schreef ik over de voorbereidingen voor het combospinnen. Gister heb ik mijn eerste streng van het spinnewiel gehaald!

De eerste klos spinnen was natuurlijk erg spannend, alle lonten spinnen gelukkig lekker op. Ik had een cake-je losgerold en ben begonnen met de effen oranje kleur, daarna een gemengde, toen weer een lont die wat meer effen leek, en daarna de laatste twee gemengde. Dat zag er nog niet heel spectaculair uit, wel mooi natuurlijk, maar ik zag er nog geen mooie draad in. Het tweede cakje-je lonten heb ik de volgende dag gesponnen. De volgorde wilde ik niet hetzelfde doen, maar ook niet de “effen” stukken achter elkaar. 

En toen heb ik twee nachten wakker gelegen omdat ik niet wist hoe ik nu eigenlijk verder moest. Mijn eerste idee was om de draad Navajo te twijnen (dat is een soort vingerhaken, waarbij je een drie-draads garen krijgt). Dan blijven de kleuren mooi bij elkaar. Maar was dat wel de bedoeling bij het Combo spinnen? Ik probeerde het voor me te zien, en dat leek me bij deze diversiteit aan kleuren eigenlijk niet zo’n goed idee. Om te breien heb ik liever een drie-draads wol, maar om dan drie aparte klossen te twijnen leek mij ook niet zo mooi, ik was bang dat het dan teveel “blubber” zou worden. Na wat heen en weer ge-app met collega-spinners ben ik toch tot de conclusie gekomen dat een twee-draads garen met combospinnen het mooiste is.
Het derde en vierde cake-je waren al snel gesponnen. Het is heerlijk om zo te spinnen, je kan telkens even een lontje doen. Op het werk zat ik me al te verheugen op het volgende lontje! En tussen de boodschappen en het koken spon ik ook even een lontje weg!
Bij de tweede klos heb ik nog geprobeerd om de kleurvolgorde niet synchroon te laten lopen met de eerste klos, maar omdat ik dat natuurlijk niet had opgeschreven, heb ik het maar een beetje gegokt.
En toen kon ik gaan twijnen! En wat een teleurstelling toen het eerste lange stuk een mengsel werd van grijs en paars, die ik de de minst mooie kleuren vond die er in zaten. Langzaam gingen de kleuren verschuiven en het werd gelukkig steeds mooier.
Snel heb ik de draad van de klos gehaald om te zien hoe het geheel er uit zag. Dat was gisteravond en in het avondlicht vond ik het een heel mooie draad. Vanmorgen toen ik wakker werd, kon ik het beter zien. Er zitten wel lange stukken “effen” in, maar dat is niet erg. Ik ben erg blij met mij eerste streng van 82 gram en 187 meter lengte.

En ik mag dit gewoon nog vijf keer doen! Snel maar weer een lontje spinnen, kijken of de tweede streng ook zo mooi wordt. en nu weet ik dat het toch niet uitmaakt in welke volgorde je spint.
(De kleuren zijn in het echt een beetje bruiner, iets warmer van tint)

Als een breister mij vertelt dat ze bij Zeeman, Lidl of  Aldi wol heeft gekocht voor nog geen 50 cent per bol, dan kan ik het niet laten om op te merken dat dat geen wol is, maar acryl. Misschien is dat er met de paplepel ingegoten, want ik werd vroeger voorgelezen uit een heel leuk boekje over een synthetisch schaapje, Kroezebetje van Annie M.G. Schmidt. 
Op de breidagen in Nieuwegein heb ik bij de kraam van Bart en Francis uit Kortrijk onder andere  vier zakjes Bayardine gekocht. Prachtig materiaal, een regenboog gekleurde,  een blauwe, een rode en nog eentje met grijs, geel en groen. Het glimt je tegemoet, en ik wist al dat het geen natuurlijke vezel was. Het antwoord op mijn mailtje naar Bart en Francis deed me ineens beseffen dat ik met een acrylaat heb gesponnen! En ineens is acryl niet meer die enge nepwol, maar een hele mooie glanzend glimmende draad geworden.

Nadat ik de 100 gram had gesponnen, ben ik het op de Navajo manier gaan twijnen. Het resultaat is een drie-draads garen, dat je maakt door een soort vingerhaken voordat de draad getwijnd wordt. Het voordeel van deze manier van twijnen is dat de kleuren bij elkaar blijven en niet in elkaar overlopen zoals bij een tweedraads getwijnd garen.
Wat ik er nu mee ga breien weet ik niet, het mag voorlopig even gewoon “mooi”  zijn (al is het acryl). De blauw/paars/turqouise Bayardine ga ik mengen met paarse en blauwe merino wol, denk ik.

Ieder jaar is er in juni een textielmarkt in Warmond. Het is er heel gezellig, leuke mensen, en dit jaar werkte het weer ook mee. Het regende niet, de zon scheen zelfs, het waaide alleen wat onstuimig. Maar dat schept een band met je buren , als je de weggewaaide artikelen gaat terugbrengen. In de kraam van de Spinners hadden we wat nieuwe kleuren merinowol met zijde. Om te laten zien hoe de wol er uitziet als je het spint, heb ik de gele wol gesponnen. Op de spintol, want dat ziet er altijd leuk uit, en heeft ook steeds weer bekijks (en commentaar). Ik ben niet zo’n fan van geel, maar de kleur die ik nu gesponnen heb is heel mooi diep en warm geel, met een heel klein beetje witte zijde er in.
Thuis heb ik de dunne draad op een bolletje gewonden, en in het breikommetje gelegd. Met de spintol heb ik het op de Navajo manier getwijnd (een soort vingerhaken) waardoor er nu een driedraads draadje is ontstaan.

Ik wilde ook wel eens iets wilds breien. Dit weekend vierde een vriend van ons een speciale verjaardag en hij wilde “iets met een stekker”. Wij hadden nog wel wat ouds in de schuur, maar de snoeren waren niet geheel meer intakt. En dat vroeg natuurlijk om een wild gebreid snoer van een zelfgesponnen draadje! Het draadje is met een spintol gesponnen van regenboog geverfde merino, en daarna navajo getwijnd.
Het is een i-cordje geworden, dat maak je als volgt:
Je zet op een breinaald zonder knop, 3 of 4 steken op. Dan schuif je de steken naar de andere kant van de naald, en dan ga je breien. Steeds als je de steken hebt gebreid, schuif je ze weer naar de andere kant van de naald. Als je dan verder breit, komt de draad van de andere kant en moet je de eerste steek even stevig aantrekken. Zo onstaat het koordje.

Toen ik bij de spingroep kwam, liep het Alpaca project. Iedereen kocht één of meer zakjes wol en ging daar een draad mee spinnen. Er waren nog wat zakjes over en ik koos voor een zalmkleurige en een kastanjekleur. Eerst moest de wol gewassen worden, en ik weet nu dat dat wel even kan duren. Wat een stof zit er in zo’n schattige Alpaca! Hier en daar heb ik eens geïnformeerd of ik de wol beter kon kammen of dat ik er een vlies op de kaardemolen van zou maken. De meningen liepen zeer uiteen.
De zalmkleurige wol heb ik eerst gekamd en daarna gesponnen, tenminste dat heb ik geprobeerd. Het was een grote frustratie. De plukjes waren erg kort en de draad brak steeds. Omdat ik toch een bolletje garen wilde inleveren, heb ik uiteindelijk de kastanjekleurige wol op de kaardemolen gekaard, daaraan heb ik de restjes zalm toegevoegd en voor de kleur een beetje oranje bamboe vezels. Dat was gemakkelijker te spinnen. En het zag er nog leuk uit ook. Omdat ik niet veel tijd meer had, heb ik de draad Navajo getwijnd (je twijnt met één enkele draad die je als het ware vingerhaakt). Zo onstond een driedraads garen.
Ik heb begrepen dat niet alle Alpaca wol kort is, anderen hadden juist hele lange vezels. Misschien dat ik het nog eens ga proberen, maar nu even niet.

Mijn Ashford Joy spinnewiel had ik speciaal gekocht om het ook mee te kunnen nemen met vakantie. Dus ging het wiel in de speciale tas, en de losse wol ging in zip-zakjes, waar ik de lucht uit had geperst door er bovenop te gaan zitten. De tas werd in de auto achter de bijrijdersstoel gezet, en vastgebonden aan de hoofdsteun. Daarna werd de rest in de auto geladen en konden we naar Noorwegen.
Ook gingen drie klossen mee, op de ene klos zat al een blauwgroene draad met geverfde carrier rods (zijde coconnetjes) en wat glitters, daar wilde ik een twijndraad voor spinnen. Een grote zak grijze alpaca kon ook nog in de tas mee, en voor de variatie nog wat paars-roze merino.
Op de camping in Koppang stonden we tussen de bomen en vlak bij een stukje bos, daar begon de heide al mooi te kleuren. En binnen twee dagen was ik een heide-draadje aan het spinnen. Uit de grijzige BFL wol heb ik de meest groene wol gekozen, en de paarse merino had de juiste kleur. Toen ik een half klosje vol had, heb ik de draad op de navajo manier getwijnd (vingerhaken, waardoor je een 3draads wol krijgt). Het groen heeft niet de echte heidegroene kleur, maar ik vind dat het heel mooi de heide weergeeft. Na het twijnen heb ik de streng met een beetje shampoo gewassen in de wasbak van de camping, en terwijl ik terugliep naar de tent, de streng droog geslingerd.
Tijdens de vakantie was het een paar keer ’s avonds erg koud, en ik heb even overwogen om van de wol een mutsje te breien. Maar ik was nog bezig met het breien van een paar Noorse sokken, dus komt dat mutsje (of iets anders) later.