In Zweden heb ik geleerd om van een enkel bolletje garen dat ik had gesponnen toch een getwijnd draadje te maken. Twijnen doe je meestal met twee of meer draden, ze draaien tegen de spinrichting in, en vormen zo een goede draad om mee te breien. Daarvoor gebruik ik dan ook meerdere klossen gesponnen garen. Maar ik ben soms ook heel nieuwsgierig hoe een vezeltje spint of welke kleur een combinatie zal worden. En dan heb ik maar een klein stukje gesponnen op de spintol of het spinnewiel. En dan is het twijnen op de Andean manier een uitkomst. Dat heb ik dus in Zweden geleerd, en dan op een apparaatje waarop je de draden wikkelt. Zo’n Handy Andy heb ik niet, maar je kan het ook op je hand doen (en daar heb ik er gelukkig twee van).

Je begint met de draad een paar keer om je duim te wikkelen. De begindraad heb je nodig als je gaat twijnen, en het is lastig als die tussen de andere wikkelingen om je hand zit.

Je linkerhand is met de palm naar je toe. Nu wikkel je de draad vanaf de linkerkant van je hand, om je middelvinger. Eerst aan de rechterkant, dan achterlangs en links van je middelvinger weer terug.

 Dan draai je je hand met de palm van je af en de draad gaan naar de linkerkant (waar je pink zit). Je kan het ook zonder je hand te draaien, maar dit gaat eigenlijk vanzelf als je een paar keer heen en weer bent geweest.

 Nu draai je je hand weer met de palm naar voren. En vanaf de rechterkant gaat de draad om je middelvinger heen. Eerst linksom, dan achterlangs en rechtsom weer terug naar de rechterkant van je hand. 

 Je draait je hand weer om en gaat met de draad naar de andere kant.

Daarna begin je weer opnieuw met de draad om de middelvinger te draaien vanaf de linkerkant. Dan weer achterlangs naar de rechterkant en daar de draad weer om je middelvinger wikkelen.

Dit herhaal je totdat de draad op is. Begin niet te strak met omwikkelen want je middelvinger kan dan behoorlijk afknellen. Als de draad helemaal is opgewikkeld, haal je je middelvinger uit de draden. Dit is vooral lastig als de draden wat strakker zitten. De draden komen nu als een soort armband om je pols te zitten. Je pakt de begin- en de einddraad en hiermee maak je een beginnetje om te gaan twijnen. Als je het goed hebt gedaan, kan je nu steeds de twee draden losjes uit je armband twijnen.

Het stukje over mijn weerstand tegen acryl is gelezen door Bart & Francis, en zij hebben mij vriendelijk gecorrigeerd. Acryl is niet alleen maar hard, en stug. Het bestaat net als wol in verschillende soorten. Een Drents heideschaap geeft een hele stugge wol, in tegenstelling tot een mooie en fijne merino. En zo  heeft acryl dus ook verschillende soorten, zachte en harde, dure en de mij reeds bekende goedkope soorten. Een combinatie van wol en acryl maakt dat er nog meer verschillende soorten garens bestaan. Zo kan je de beste eigenschappen van beide materialen combineren. Dat zal ik dan ook gaan uitproberen met een ander zakje Bayardine, die ik op de kaardenmolen ga mengen met een merino, en misschien wil ik daar wat draadjes sari-zijde doorheen mengen.
Het schaapje Kroezebetje was dus een echt Tupperware-schaapje, zij was een heel bijzonder schaapje omdat ze geen krulletjes in haar vacht had. Gelukkig kwam ze uiteindelijk bij een dokter die haar een labeltje gaf. Misschien ga ik wel een gekleurd acryl schaapje breien van mijn streng gekleurde Bayardine.
(Met dank aan Bart & Francis en aan mijn moeder voor het sturen van de foto’s van het boek)

Als een breister mij vertelt dat ze bij Zeeman, Lidl of  Aldi wol heeft gekocht voor nog geen 50 cent per bol, dan kan ik het niet laten om op te merken dat dat geen wol is, maar acryl. Misschien is dat er met de paplepel ingegoten, want ik werd vroeger voorgelezen uit een heel leuk boekje over een synthetisch schaapje, Kroezebetje van Annie M.G. Schmidt. 
Op de breidagen in Nieuwegein heb ik bij de kraam van Bart en Francis uit Kortrijk onder andere  vier zakjes Bayardine gekocht. Prachtig materiaal, een regenboog gekleurde,  een blauwe, een rode en nog eentje met grijs, geel en groen. Het glimt je tegemoet, en ik wist al dat het geen natuurlijke vezel was. Het antwoord op mijn mailtje naar Bart en Francis deed me ineens beseffen dat ik met een acrylaat heb gesponnen! En ineens is acryl niet meer die enge nepwol, maar een hele mooie glanzend glimmende draad geworden.

Nadat ik de 100 gram had gesponnen, ben ik het op de Navajo manier gaan twijnen. Het resultaat is een drie-draads garen, dat je maakt door een soort vingerhaken voordat de draad getwijnd wordt. Het voordeel van deze manier van twijnen is dat de kleuren bij elkaar blijven en niet in elkaar overlopen zoals bij een tweedraads getwijnd garen.
Wat ik er nu mee ga breien weet ik niet, het mag voorlopig even gewoon “mooi”  zijn (al is het acryl). De blauw/paars/turqouise Bayardine ga ik mengen met paarse en blauwe merino wol, denk ik.

Samen met Dineke van de Spinners heb ik drie dagen op de beurs in Venray gestaan. Helaas was het voor ons niet zo’n goede beurs. We hebben heel weinig wol en andere vezels verkocht. De spinnewielen, kaardemolens en het weefgetouw kregen wel belangstelling. Vooral op zondag, het aantal mannen en kinderen was die dag groter dan de dagen daarvoor. En we kregen dan ook echte “mannen-vragen” . Een paar vonden het spinnen een beetje langzaam gaan en vroegen of er ook een motortje op kon. De vraag hoeveel meter draad ik in een uur kon spinnen, kon ik helaas niet beantwoorden omdat ik daar helemaal niet over nadenk.

Maar het was reuze gezellig, en ik heb het hele weekend heerlijk zitten spinnen. Op vrijdag heeft Dineke op de kaardmolen met blauwe tinten wol, angelina en zijde rolletjes gemaakt. We hebben ieder een draad gesponnen en aan het einde van de dag hebben we de draden getwijnd. Op zaterdag hebben we hetzelfde nog een gedaan maar dan in het roze.

Vorige week heb ik de oude mobiel, met Internet, van Eelco overgenomen. En daar ging ik een hoesje voor breien van zelfgeverfde en gesponnen wol. Ik was begonnen met een mooie tubular cast on, een heel professionele opzet. Je ziet geen opzetdraad, en het is een heel elastische rand. Bij het Betere Breiwerk leerden we echter een hele mooie naadloze opzet, zeer geschikt voor sokken. Maar ook heel geschikt voor mobielhoesjes. Op de terugweg in de trein heb ik mijn breiseltje uitgehaald en heb ik geoefend met de naadloze opzet op een rondbreinaald. En ik heb er een foto van gemaakt, met mijn “nieuwe”  mobiel. Nadat ik vandaag heel wat huiswerk heb gebreid, heb ik ook het hoesje afgebreid en afgewerkt met de tubular bind off. Die ziet er net zo netjes uit als de opzet. Ik had nog een klein restje wol over, waarvan ik een stukje om het snoertje heb gebreid. Nu weet ik meteen welk snoertje ik moet hebben als ik ga opladen!

Na het breien van de Kerstballen was ik al helemaal in de Kerstsfeer. Toen ik voor mijn moeder nog iets voor Sinterklaas wilde maken, ben ik eerst weer gaan spinnen met rode merino wol en witte acryl met glitters. Spinnen met acryl voelt alsof je met ouderwetse zigzag watten aan het spinnen bent. Het voelt wat “krakerig”, maar  het spint wel lekker. Met het twijnen heb ik wat effecten uitgeprobeerd, bij het ene bolletje heb ik de rode draad heen en weer gehaald, zodat er een rood bobbeltje ontstond. Bij het andere bolletje heb ik de witte draad steeds een stukje opgeschoven, zodat er een witte bubbel ontstond.

Het patroontje van de kabouters heb ik van Pinterest geplukt, en met de verschillende draden jasjes en mutsjes gebreid. Tijdens het breien zag je helaas weinig verschil tussen de verschillende draden. De kurken kregen een kraal die met een cocktailprikker werd vastgezet. Daarna jasjes en mutsen op, en de “grumpies” waren klaar om cadeau te geven.

Gisteren kreeg ik van mijn moeder een mailtje met foto, ze hangen!

Ieder jaar is er in juni een textielmarkt in Warmond. Het is er heel gezellig, leuke mensen, en dit jaar werkte het weer ook mee. Het regende niet, de zon scheen zelfs, het waaide alleen wat onstuimig. Maar dat schept een band met je buren , als je de weggewaaide artikelen gaat terugbrengen. In de kraam van de Spinners hadden we wat nieuwe kleuren merinowol met zijde. Om te laten zien hoe de wol er uitziet als je het spint, heb ik de gele wol gesponnen. Op de spintol, want dat ziet er altijd leuk uit, en heeft ook steeds weer bekijks (en commentaar). Ik ben niet zo’n fan van geel, maar de kleur die ik nu gesponnen heb is heel mooi diep en warm geel, met een heel klein beetje witte zijde er in.
Thuis heb ik de dunne draad op een bolletje gewonden, en in het breikommetje gelegd. Met de spintol heb ik het op de Navajo manier getwijnd (een soort vingerhaken) waardoor er nu een driedraads draadje is ontstaan.

Ik wilde ook wel eens iets wilds breien. Dit weekend vierde een vriend van ons een speciale verjaardag en hij wilde “iets met een stekker”. Wij hadden nog wel wat ouds in de schuur, maar de snoeren waren niet geheel meer intakt. En dat vroeg natuurlijk om een wild gebreid snoer van een zelfgesponnen draadje! Het draadje is met een spintol gesponnen van regenboog geverfde merino, en daarna navajo getwijnd.
Het is een i-cordje geworden, dat maak je als volgt:
Je zet op een breinaald zonder knop, 3 of 4 steken op. Dan schuif je de steken naar de andere kant van de naald, en dan ga je breien. Steeds als je de steken hebt gebreid, schuif je ze weer naar de andere kant van de naald. Als je dan verder breit, komt de draad van de andere kant en moet je de eerste steek even stevig aantrekken. Zo onstaat het koordje.

Richard Ashford was te gast bij de Spinners, ja het is echt de man van de Ashford spinnewielen. Een heel vriendelijke man, die de hele middag en avond in de weer was om spinnewielen te repareren, in te vetten en adviezen te geven. Het was vreselijk gezellig. Toen ik een bat stond te maken van wat rood/paarse merino met zijde, kwam hij me even laten zien hoe ik daarvan een “wild bat” kon maken. Hij deed een greep in de wolvoorraad, en haalde wat zilveren angelina te voorschijn. Hij had ook nog een bat van hele korte vezeltjes. Daarvan legde hij kleine stukjes als een sandwich tussen twee lagen wol zodat ze netjes meegekaard werden.
Van dat “wilde vlies” heb ik meteen een draadje gesponnen, niet al te egaal, wat door de korte vezeltjes ook niet kon. Daarna heb ik een draadje gesponnen van de eerder gekaarde rood/paarse wol. Deze twee heb ik snel nog even getwijnd, zodat ik een echte Ashford-draad mee naar huis kon nemen.

Toen ik bij de spingroep kwam, liep het Alpaca project. Iedereen kocht één of meer zakjes wol en ging daar een draad mee spinnen. Er waren nog wat zakjes over en ik koos voor een zalmkleurige en een kastanjekleur. Eerst moest de wol gewassen worden, en ik weet nu dat dat wel even kan duren. Wat een stof zit er in zo’n schattige Alpaca! Hier en daar heb ik eens geïnformeerd of ik de wol beter kon kammen of dat ik er een vlies op de kaardemolen van zou maken. De meningen liepen zeer uiteen.
De zalmkleurige wol heb ik eerst gekamd en daarna gesponnen, tenminste dat heb ik geprobeerd. Het was een grote frustratie. De plukjes waren erg kort en de draad brak steeds. Omdat ik toch een bolletje garen wilde inleveren, heb ik uiteindelijk de kastanjekleurige wol op de kaardemolen gekaard, daaraan heb ik de restjes zalm toegevoegd en voor de kleur een beetje oranje bamboe vezels. Dat was gemakkelijker te spinnen. En het zag er nog leuk uit ook. Omdat ik niet veel tijd meer had, heb ik de draad Navajo getwijnd (je twijnt met één enkele draad die je als het ware vingerhaakt). Zo onstond een driedraads garen.
Ik heb begrepen dat niet alle Alpaca wol kort is, anderen hadden juist hele lange vezels. Misschien dat ik het nog eens ga proberen, maar nu even niet.