Ik wilde ook wel eens iets wilds breien. Dit weekend vierde een vriend van ons een speciale verjaardag en hij wilde “iets met een stekker”. Wij hadden nog wel wat ouds in de schuur, maar de snoeren waren niet geheel meer intakt. En dat vroeg natuurlijk om een wild gebreid snoer van een zelfgesponnen draadje! Het draadje is met een spintol gesponnen van regenboog geverfde merino, en daarna navajo getwijnd.
Het is een i-cordje geworden, dat maak je als volgt:
Je zet op een breinaald zonder knop, 3 of 4 steken op. Dan schuif je de steken naar de andere kant van de naald, en dan ga je breien. Steeds als je de steken hebt gebreid, schuif je ze weer naar de andere kant van de naald. Als je dan verder breit, komt de draad van de andere kant en moet je de eerste steek even stevig aantrekken. Zo onstaat het koordje.

Mijn Ashford Joy spinnewiel had ik speciaal gekocht om het ook mee te kunnen nemen met vakantie. Dus ging het wiel in de speciale tas, en de losse wol ging in zip-zakjes, waar ik de lucht uit had geperst door er bovenop te gaan zitten. De tas werd in de auto achter de bijrijdersstoel gezet, en vastgebonden aan de hoofdsteun. Daarna werd de rest in de auto geladen en konden we naar Noorwegen.
Ook gingen drie klossen mee, op de ene klos zat al een blauwgroene draad met geverfde carrier rods (zijde coconnetjes) en wat glitters, daar wilde ik een twijndraad voor spinnen. Een grote zak grijze alpaca kon ook nog in de tas mee, en voor de variatie nog wat paars-roze merino.
Op de camping in Koppang stonden we tussen de bomen en vlak bij een stukje bos, daar begon de heide al mooi te kleuren. En binnen twee dagen was ik een heide-draadje aan het spinnen. Uit de grijzige BFL wol heb ik de meest groene wol gekozen, en de paarse merino had de juiste kleur. Toen ik een half klosje vol had, heb ik de draad op de navajo manier getwijnd (vingerhaken, waardoor je een 3draads wol krijgt). Het groen heeft niet de echte heidegroene kleur, maar ik vind dat het heel mooi de heide weergeeft. Na het twijnen heb ik de streng met een beetje shampoo gewassen in de wasbak van de camping, en terwijl ik terugliep naar de tent, de streng droog geslingerd.
Tijdens de vakantie was het een paar keer ’s avonds erg koud, en ik heb even overwogen om van de wol een mutsje te breien. Maar ik was nog bezig met het breien van een paar Noorse sokken, dus komt dat mutsje (of iets anders) later.

Een tijdje geleden vroeg Dineke, van de Spinners, of ik een lapje wilde weven op een kartonnetje. Het tijdschrift HZG (vroegen heette het voluit Handwerken zonder grenzen) had gevraagd of zij een stukje wilde schrijven. En of zij ook wat voorbeeldjes had van een simpel weefseltje. Dineke zou iets weven op een KnittersLoom en ik dus op een stukje karton. En ja, het moest snel klaar zijn.
Al snel had ik voor de mooie garens van Dineke een schijnpatroontje ontworpen. Dat lijkt ingewikkeld als je het ziet, maar het is gewoon een linnenbinding (1 op, 1 neer). De kettingdraden waren snel op het stukje karton gespannen, het weven kon beginnen. En ja, ook nu had ik weer problemen met de zelfkanten. Ik heb het een paar keer uitgehaald, en ben opnieuw begonnen. Maar uiteindelijk is het best een leuk lapje geworden. Snel naar Dineke gereden om het af te werken, het werd een tasje. Het koordje hebben we er samen bijgemaakt, en er los opgelegd. Op de foto’s was het een keurig tasje!
Het verhaal was ook klaar, en samen met de foto’s zijn ze naar HZG gestuurd. Daarna heb ik nog een dag met de redactie heen en weer gemaild, foto’s uitgezocht en van tekst voorzien. Het was heel leuk om te doen, het kostte een beetje stress, maar het staat prachtig in het tijdschrift.

Een tijdje geleden zag ik op internet een bakje met een “krul”‘ waar je een bolletje wol in kon leggen, zodat het niet wegrolt als je aan het breien bent. De draad gaat door de krul en kan niet in de war raken. Dat leek mij helemaal geweldig. Ze waren wel te koop geloof ik, maar mijn moeder kan mooie potten bakken, dus heb ik haar gevraagd of ze voor mij zo’n bollenbakje kon maken. Ik was het al weer helemaal vergeten, totdat ik vandaag bij mijn ouders was. Op het tafeltje naast “mijn” stoel stond het bakje al te pronken.
Voor de foto heb ik er even een flossig bolletje in gelegd, vanavond ga ik het uitproberen met een breiwerkje.
Dankjewel moeder!

De geverfde plukjes wol van het Romney schaap heb ik gesponnen, twee klossen oranje-paarse draden.

Twee draden wol en een dun zijdedraadje heb ik getwijnd. Heel lang geleden heb ik van mijn nicht een heleboel losse
strengetjes zijde gekregen, in effen kleuren. Destijds wist ik niet wat ik er mee kon doen, en ze liggen dus al jaren in een laatje. Als het laatje opengaat, denk ik aan Marja en aan wat ik toch met die zijde zal gaan doen. Daarna ging het laatje steeds weer dicht. Maar nu ik aan het spinnen ben, heb ik de donkerpaarse zijde op een kokertje gespoeld. En het zijden draadje heb ik mee laten lopen met één klos wol.

Het was  mooi weer, en we waren in de boomgaard. Tussen de lammetjes heb ik zitten twijnen, daar wordt je echt blij van!
Zelfs toen het koud werd en ging regenen bleef ik vrolijk.

Het zijdedraadje was iets korter dan de wollen draden, en van de restjes heb ik eerst een stukje getwijnd met twee draden en een draadje naaigaren met kraaltjes (die kraaltjes heb ik er eerst één voor één aan zitten rijgen). Toen had ik nog een beetje garen over op één klos, en dat heb ik getwijnd op de Navajo manier. Dat is een soort vingerhaken, waardoor de kleuren mooi in elkaar overlopen. En eerlijk gezegd vind ik dat het mooiste strengetje.

Vorig jaar heb ik in Schiedam een cursus zilverklei gedaan, het was heel erg leuk. De zilverklei lijkt een beetje op DAS-klei, heeft dezelfde structuur, maar de lerares drong er steeds op aan om snel te werken. Droge klei gaat barsten en dat wil je niet in je zilver. Zilverklei bevat heel veel zilver en wat bindmiddel. Je kan je werkstuk gewoon op het fornuis bakken, maar ook in een oventje. Ik heb het alletwee al gedaan, en het werkt goed.
Eerst een voorbeeldje van DAS-klei maken, en daarna van zilverklei. Een half uurtje met de föhn drogen, en dan bakken. Het bindmiddel brandt weg met een steekvlammetje, en een wit poederig werkstuk is het resultaat. Dat poeder kan je er gemakkelijk af poetsen met een borsteltje. Je kan het werkstuk steeds glimmender maken door het te polijsten.
Mijn eerste ring ontstond toen ik vitrage had afgedrukt in de klei, en daarna kleine stukjes overhield. Een ring met die afdruk vond ik niet zo mooi, maar wel de kleine stukjes afval. Het is best lastig om de juiste maat ring te maken, en voor de tweede ring dacht ik daar een oplossing voor te hebben. Ik maakte een ring van diverse stukjes, die ik later met een kruissteekje aan elkaar kon zetten. Voor de zekerheid maakte ik verschillende stukjes, en uiteindelijk heb ik ze allemaal moeten gebruiken voor één ring. Zilverklei krimpt dus!

Op de Handwerkbeurs in Zwolle heb ik voor de Spinners workshops “spinnen op de spintol” gegeven. Ik vond het heel erg leuk, en er zijn hele lange draden gesponnen, de een wat dikker dan de andere. Maar iedereen ging met een bolletje naar huis. Wij gebruikten een spintol met twee cd’tjes, maar er zijn veel verschillende spintollen te koop. Omdat je van een enkele gesponnen draad geen mooi breiwerk krijgt, heb ik ook uitgelegd dat je kan twijnen met twee draden.

Hiervoor leg je de gesponnen bolletjes elk onder een bloempotje, het uiteinde door het gaatje. Je pakt beide draden en maakt deze vast aan de lus van je spintol. Nu draait de spintol niet tegen de klok in, maar met de klok mee, en je leidt beide draden rustig naar de spintol. Zodra je vindt dat er genoeg getwijnd is, windt je de draad op, en gaat verder totdat beide gesponnen draden op zijn. Deze draad kan je nu eerst wassen, daar wordt een draadje mooier (en zachter) van, en dan kan je met je zelf-gesponnen draad gaan breien, haken of weven.
Het was heel erg leuk om te zien dat de cursisten zo enthousiast waren, en de techniek zal zeker door twee mensen worden doorgegeven op scholen. En dat doet mijn handwerkjuffen-hart weer goed.

Ik vond deze week een leuk weblog over de beurs, waar zelfs een foto bij staat van de workshop.

Ik heb al een paar projecten van me op dit weblog gezet, maar één van de eerste (sinds ik als “herintreedster” in de breiwereld ben beland) was een Moebius-sjaal. Op de Breibink bij de Spinners zag ik er eentje, en meteen heb ik boeken (Cat Bordhi’s Magical knitting) en het internet afgezocht naar een patroon, ik vond een instructiefilmpje, en ben aan de slag gegaan. De wol heb ik bij WOOOL gekocht in Den Haag.

Een Moebius heeft een draai in het breiwerk en je breit het op een rondbreinaald. Dat betekent dat je zowel de voor- als de achterkant van het breiwerk kan zien. Ik wilde ook kabels breien, maar die zijn niet mooi aan de achterkant. Er volgde een tweede zoektocht, en hulp van andere breisters. En het is heel simpel! Je breit altijd een kabel met tricot steek, maar als je die vervangt door een boordsteek, dan zien de kabels er aan beide kanten mooi uit. Ik gebruikte 1 recht – 1 averecht voor de boordsteek, en je ziet bijna niet dat het een boordje is.

Met Sinterklaas kreeg mijn moeder een bolletje wol en een rondbreinaald, en dezelfde avond heeft ook zij voor het computerscherm de Moebius opgezet. Ondertussen heeft zij deze weer uitgehaald, omdat die te lang was. Maar er volgt vast weer een hele mooie. Vervolgens heeft zij de instructie doorgestuurd naar haar zus, die pas geleden een foto stuurde van háár Moebius.

Vrijdag ben ik de hele dag bij de Spinners geweest om te verven. We begonnen met het verven van twee strengen wol, een lapje naaldvilt, een zijden cap, diverse plukjes zijde van alles wat, wat coconnetjes en soysilk. Er kwam een dakgoot tevoorschijn en daarin hebben we de vezels geverfd. Mijn keuze was gevallen op de kleuren Emerald (groen), Teal (blauw) en een beetje geel van Ashford. Dat moest een tijdje in de pan om goed in te trekken.

Daarna gingen we aan de slag met het verven van een pluk wol met zijden lintjes die Elise had meegenomen. Deze gingen  in een plastic zakje, daarvoor had ik rood en groen gekozen. Waar de kleuren bij elkaar kwamen, werd het een soort groengrijs. Ook dat ging in de pan erbij.

Nadat we even hadden geluncht, gingen we aan de slag met plukjes wol in een pan, nadat deze net niet helemaal onder water stonden, hebben we daar droge poederverf op gestrooid. Deze keer koos ik Grevillea (knalpaars), Cyclamin (Knalroze) en Citrus (geeloranje) van Landscape.

De eerste verfsels konden nu gespoeld worden, en de resultaten waren prima! Even in de sla-centrifuge, en toen moesten alle coconnetjes, strengetjes en vezels nog uit elkaar gehaald worden.

Er was nog een beetje losse zijde over, en nog wat sliertjes zijde, die gingen tot slot nog een keer in de dakgoot. Deze keer namen we de restjes verf die er nog stonden, en konden we met elkaar ruilen, ik had een combi van geel, oranje en heel licht bruin.

Na een geslaagde dag, kwam ik moe maar zeer voldaan thuis. En ik weet zeker dat ik van deze dag nog heel veel plezier ga krijgen, want al die vezels moeten nog gesponnen of gevilt worden!